Sjef werd geboren in Geulle aan het Westbroek. Zijn bijnaam Sjef van Willemke droeg hij met ere. Hij groeide daar ook op en had het geluk een grootvader te hebben die hem veel vertelde over het Geulle van vroeger. Sjef had daarvoor een luisterend oor. Zijn interesse voor historie was hiermee geboren en gelukkig heeft hij dit tot aan zijn dood vastgehouden.
Na de lagere school te hebben doorlopen, kwam hij bij zijn vader in de schoenmakerij. Na de wereldoorlog 1940-1945 zocht hij ander werk, na enige omzwervingen kwam hij uiteindelijk bij P.T.T. Telecom terecht alwaar hij een opleiding telecommunicatietechniek kreeg. Na met goed gevolg examen te hebben gedaan bleef hij daar tot zijn pensionering in 1979.
In 1945 was hij medeoprichter van de Heemkundevereniging “Gäöl”. Meer dan 50 jaar heeft hij zich vol overgave ingezet. Maar Sjef had meer in zijn mars. In 1947 was hij de initiatiefnemer tot oprichting van het maandblad “De Sjakel”. Dit blad was in die tijd de schakel tussen Geulle en de dienstplichtige Geulse militairen in het voormalige Ned. Indië. Toen deze terugkeerden werd de “Sjakel” het blad van de Heemkundevereniging.
Dankzij Sjef bestaat dit maandblad nog steeds. Meer dan 50 jaar heeft hij zijn beste krachten gegeven. Hij was redacteur, schrijver en drukker. Als de “Sjakel” klaar was ging Sjef op stap en bezorgde het blad bij de mensen. Hij haalde ook het abonnementsgeld op. Sjef was “De Sjakel”. Zijn artikelen werden “gevreten” door de lezers. Jef had een scherpe pen en kwam voor zijn mening uit. Dat leverde hem ook wel eens vijanden op.
Voor de heemkunde was hij een lopende encyclopedie. Bij hem kon je altijd terecht voor de Geulse historie. Hij was het ook die vaak te zien was in de gemeentearchieven om de juistheid van verhalen te controleren. Hij had een hekel aan geschiedenis vervalsing. Zijn verdiensten voor de heemkunde werden vertaald in de Orde van Oranje Nassau die hij opgespeld kreeg. Gelukkig heeft hij Geulle nog een prachtig geschenk nagelaten t.w.: het boek “Geulle dorp aan de Maas”. In dit boek komen de kwaliteiten van Sjef als volksverteller en schrijver naar voren.
Zijn dorp was alles voor hem. In 1946 schreef hij een gedicht genaamd “Gäöl wie ich t zaog” waarin hij zijn gevoelens over Geulle neerschreef. Dit gedicht werd in 1995 op muziek gezet en door Jef geschonken aan het Gäöls Mannekoor.
Sjef voelde het laatste jaar dat hij niet meer zo kon als voorheen en gaf de Sjakel over aan de jongere generatie. Het was zijn wens dat zijn blad bleef voortbestaan. Sjef, deze wens is verhoord geworden.