door Sjef Thijssen (1946)
| Op den tup van de berreg dao stông ich en keek In ‘t zuide dao zaog ich Mestreech Dat mét zien dake en täöres ein droumstad geleek Den hemel dao baove vol leechIn ‘t weste dao zaog ich de hei blaw en flét Umgaeve door ein nevelig waas Dao langs leep gekrunkeld in ei greun zieje béd Oos vruntelijke zilvere MaasHet landsjap laog veur mich, zwoi wied en zwoi breid Het laog dao in blinkende prach Get huuskes gestruid op ei greunfloire kleid Door God veur ôs bieijn hie gebrachZwoi stông ich dao stil in gedachte verzônke Te loestere nao ‘t vogelgesjater En nao de geluide die van ôngerop klônke Es helder, klaterend water.Doa zaog ich ein huuske mét roize umgave Ein auw houte bank die stông nog deveur Dat waor ei stök van mie bloodeige laeve Want mien mooder mét ‘t spénraad die zaot veur de deurEine maelder dae zaot in den tup van ein eik En völde de loch mét muziek Ich buigde de kop en mien hart dat woor weik En ich dach bie mien eige: “Wat béste toch riek”Want op den tup van de berreg dao stông ich en keek En euveral zaog ich zwoiväöl Meh ônger mich wat einen hemel geleek Dao zaog ich… Mien auwt, dierbaar Gäöl!!!! |  |